Camera Lucida:Krótka historia
W 1806 roku Sir William Hyde Wollaston opatentował Camera Lucida – i wyniósł rysowanie życia na zupełnie nowy poziom. Urządzenie Wollastona było proste: pryzmat na regulowanym stojaku. Kiedy artysta patrzy w dół przez pryzmat, widzi przed sobą świat oraz swoją rękę na kartce,
połączone w idealne nałożenie.

Krótko mówiąc, kamera lucida pozwala śledzić to, co widzisz. I robi to w pełnym świetle dnia; nie ma potrzeby stosowania ciemnej osłony ani obudowy, jak w przypadku kamery obscura. I to jest magia aparatu lucida: jest przenośny, łatwy w użyciu,
i – przy odrobinie praktyki – po prostu kopiujesz świat na swoją stronę pewną ręką.

W połowie XIX wieku camera lucidas była wszędzie. Rzeczywiście,urządzenie jest tak skuteczne w pomaganiu w dokładnym rysowaniu życia, że ​​zgodnie z kontrowersyjną tezą Hockneya-Falco obecnie uważa się, że wiele z najbardziej podziwianych rysunków XIX wieku,
takie jak neoklasyczne portrety Jeana-Auguste-Dominique'a Ingresa mogły być wykonane tylko za pomocą Camera Lucida. Staje się to zdumiewająco jasne, jeśli spróbujesz jednego z nich — doświadczeniem, którym mamy nadzieję podzielić się z jak największą liczbą osób.

Camera Lucida była najnowszą próbą zautomatyzowanego rysowania sięgającą czasów renesansu.
Niemal natychmiast po wynalezieniu perspektywy liniowej — zestawu graficznych i matematycznych zasad konstruowania realistycznych rysunków — artyści zaproponowali zmechanizowane sposoby czerpania z życia. Używając ekranów, sznurków i przegubowych połączeń mechanicznych, te maszyny do rysowania obiecywały coraz większą łatwość aspirującym szesnastowiecznym artystom.
Camera Obscura, lustrzane powierzchnie, takie jak zwierciadła wypukłe/wklęsłe, oraz postęp w szlifowaniu soczewek sprawiły, że XVII wiek stał się wiekiem optycznym. Ten rodowód prowadzi prosto do XIX wieku, kiedy Wollaston tworzy najbardziej zaawansowaną jak dotąd pomoc do rysowania — Camera Lucida.